Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΒΑΛΙΤΣΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Ο άνδρας είναι η μυστικιστική δύναμη, είπε. Πόσο δίκιο είχε! Έτσι τον ένιωθα μέσα μου, σαν αόρατη ώθηση που με παρέσυρε πέρα από τα όρια ασφαλείας που χρόνια ύψωνα για να προστατέψω τον εαυτό μου.Τελικά τον προστάτευα ή, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τον πολτοποιούσα, τον συνέθλιβα; Τι είπε πως είναι ωρίμανση; Καρπός που σαπίζει; Προς τα εκεί οδεύω; Και τι είναι αυτό που θα αποσυντεθεί; Ποιο το περιεχόμενό του; Ένα συνονθύλευμα από φοβίες, άγχη, απαρνήσεις και καταπιέσεις; Με ποιο όφελος; Την αξιοπρέπεια. Ποιος μου τη ζήτησε; Ποιος την επέβαλε; Αλίμονο! Εγώ η ίδια σε βάρος του εαυτού μου και της αλήθειας. Μια ζωή που στηρίζεται πάνω σ’ ένα ψέμα. Σ’ ένα λάθος που νόμισα πως θα καλύψω, επειδή κατάφερα να το κρύψω από τους άλλους! Ποιο το όφελος, αφού το κουβαλάω στου νου μου τις άκρες; Στρείδι που όζει. Αυτό είμαι. Και το μαργαριτάρι; Ζει ή ψόφησε μέσα στα φύκια που νόμιζα για μεταξωτές κορδέλες;Θεέ μου, τι έκανα! Προλαβαίνω ν’ ανασυντάξω τις δυνάμεις μου και ν’ ανασυνθέσω τη ζωή μου, ή σαν σύκο θα παραδοθώ στην αγκαλιά της γης, έτοιμη για ανακύκλωση;«Τι κάνεις; Πάλι θα πέσεις στην παγίδα της φιλαρέσκειάς σου;»«Δεν είναι φιλαρέσκεια. Η ταραχή µου είναι εσωτερική. Ανεξήγητη. Δεν το νιώθεις και συ;»«Κουταµάρες! Κάθε γυναίκα αρέσκεται να τη θαυµάζουν. Τονώνεται το ηθικό της, νιώθει πως ολοκληρώνει τον προορισµό της».«Τον προορισµό της; Τι εννοείς;»«Να έλκει. Να διεγείρει. Να συναρπάζει!»«Δεν είναι αυτός ο προορισµός της γυναίκας. Δεν είναι εµπόρευµα προς πώληση».«Μην εξάπτεσαι. Δύσκολα κανείς ξεφεύγει από τη φυσική νοµοτέλεια. Δες τις πεταλούδες, τα τριαντάφυλλα: Με τα χρώµατα και την ευωδιά τους αυτό προσπαθούν. Να ελκύσουν. Με έµµεσο ή άµεσο τρόπο να βοηθήσουν στη διαιώνιση των ειδών».«Δεν είµαι ζώο. Άνθρωπος είµαι».«Επειδή στέκεσαι όρθια και διαθέτεις λογική και κριτική σκέψη, νοµίζεις πως αυτό και µόνο σε καθιστά κάτι ανώτερο; Ταλαίπωρη! Δυνατότητα να γίνεις έχεις. Μόνο δυνατότητα».«Λίγο το έχεις αυτό;»«Ποιο το όφελος, αν σκορπάς τις δυνάµεις και την ενέργειά σου µόνο για επιβίωση; Σκέψου το».
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΨΕΜΑΤΑ
Η Ελένη, μετά από ένα δυνατό σοκ, βλέπει τη ζωή της να περνά μπροστά απ' τα μάτια της σαν κινηματογραφική ταινία. Βιώνει ξανά, μα αντιμετωπίζει επίσης με το μάτι του θεατή, τα όνειρα, τις αγωνίες και τα πάθη της, τους έρωτες, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις της. Ξαναζεί στιγμές απόλυτης ευτυχίας, όπου παύεις να ζεις στο σήμερα· στιγμές που η ψυχή αιμορραγεί και η καρδιά κομματιάζεται· στιγμές που νομίζεις ότι χάνεσαι αλλά εξακολουθείς να ζεις· στιγμές γεμάτες βασανιστικά ερωτήματα. Η Ελένη πονάει, αρνείται όμως να συμβιβαστεί με την έλλειψη ανθρωπιάς και διψά -ακριβώς επειδή γνωρίζει τα ελαττώματά της- να αναλάβει την ευθύνη της ζωής της και να θρέψει την αγάπη για τους άλλους και τον εαυτό της μέσα από την κατανόηση.
